Η Στέλλα Κονιτοπούλου έχει χαράξει ένα μονοπάτι στο νησιώτικο τραγούδι. Με τις επιτυχίες της του έδωσε ώθηση και το έφερε σε πολλά σπίτια ανθρώπων.
Η ίδια αποκαλύπτει στο Πινάκιο πως ξεκίνησε, εξηγώντας ότι στο DNA της υπάρχει το νησιώτικο τραγούδι. Πως από τα πανηγύρια στα νησιά και στην επαρχία βρέθηκε να κάνει δεύτερη φωνή στο δίσκο (σταθμό) του Γιάννη Πάριου Νησιώτικα 1 και πως μετά βρέθηκε να ηχογραφεί δικό της δίσκο με τραγούδια που μας ακολουθούν όλους μέχρι σήμερα.
Συνέντευξη στον Λευτέρη Χ. Θεοδωρακόπουλο
Μιλά επίσης για το κλείσιμο των δισκογραφικών και αναφέρει τι συνέπειες είχε σε εκείνη αυτή η δυσάρεστη εξέλιξη, από την οποία βγήκε πιο δυνατή.
Στην συνέντευξη αναφέρεται και στην τραπ αλλά και στην δύναμη που έχει το νησιώτικο τραγούδι, ενώ επισημαίνει πως προέκυψε η συνεργασία με τον Πασχάλη Τερζή για το «Οινοπνευματάκι» και με αφορμή αυτό τονίζει πως σε λίγες ημέρες μετά το Πάσχα θα κυκλοφορήσει ένα CD του Φίλιππου Πλιάτσικα όπου συμμετέχει με το τραγούδι «Πάμε Στα Ανοιχτά».
Φέρετε ένα όνομα συνυφασμένο με την νησιωτική παράδοση και μουσική, ήταν μονόδρομος να ακολουθήσετε αυτό το μονοπάτι;
«Ναι, ήταν μονόδρομος. Γιατί από μικρό παιδάκι γαλουχήθηκα με αυτή τη μουσική. Έχοντας μια μητέρα τραγουδίστρια την Αγγελική Κονιτοπούλου και τον παππού μου, τον Μιχάλη Κονιτόπουλο που έπαιζε βιολί, αλλά και όλη την οικογένεια της μαμάς, που είναι η γνωστή οικογένεια των Κονιτοπουλέων Βαγγέλης, Γιώργος, Ειρήνη Κονιτοπούλου-Λεγάκη…
Είχα όλη αυτή τη μουσική στο σπίτι. Ο άλλος παράγοντας ήταν ότι ήμουν από το νησί της Νάξου όπου τα ακούσματα μας αυτά ήταν, τα νησιώτικα, η μουσική μας παράδοση. Και ήταν όντως μονόδρομος».
Ο τρόπος ζωής, τα πανηγύρια ήταν ένα ολοκληρωτικό ερέθισμα… ήταν στο DNA σας;
«Η οικογένεια μου πριν από την μαμά μου και από τον παππού μου κρατάει 100 χρόνια παράδοσης, οπότε ότι είναι γονιός είναι και το παιδί. Ό,τι το παιδί μαθαίνει από τους γονείς του αυτό βγαίνει στην ουσία. Η εικόνα των γονιών είναι το παιδί. Και εγώ είχα πρότυπο την μαμά μου και ήθελα και εγώ να γίνω τραγουδίστρια».
Όμως κάνατε τις δικές σας επιτυχίες… Εμείς που μεγαλώσαμε στην γενιά των 90’s θυμόμαστε έντονα τα δικά σας τραγούδια
«Ήδη στην δεκαετία των 90’s είχα στην πλάτη μου μια δεκαπενταετία πριν που είχα ξεκινήσει τη δουλειά. Έκανα επιτυχία αφού είχα περάσει από πολλά στάδια. Δεκατριών χρονών είχα μπει με την οικογένεια μου και δούλευα σε ένα μαγαζί που ήταν δικό τους. Το Χειμώνα εκεί και το Καλοκαίρι δούλευα πάλι μαζί με τους δικούς μου στα πανηγύρια. Για τα πανηγύρια έπρεπε να μάθω πολλά τραγούδια, το ρεπερτόριο να είναι μεγάλο γιατί ο κόσμος ζητούσε διάφορα τραγούδια. Οι απαιτήσεις ήταν μεγάλες. Τότε τα πανηγύρια ήταν διαφορετικά, ήταν με σειρά προτεραιότητας χορού. Από μικρή είχα μπει στα δύσκολα. Στην πορεία ό,τι άλλο ερχόταν μου φαινόταν πολύ εύκολο».
Οι πιο δυνατές στιγμές της καριέρας σας;
«Η πιο δυνατή στιγμή ήταν αυτή με τον Γιάννη τον Πάριο. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την στιγμή που με πήγε ο Θείος μου ο Γιώργος και ο Θείος μου ο Βαγγέλης και η μαμά μου, να τραγουδήσω με τον Πάριο τα νησιώτικα το νο1, τα πόδια μου τρέμανε. Δεν μπορούσα να σηκώσω τα μάτια μου να αντικρίσω τον Γιάννη Πάριο. Δεν το περίμενα ότι θα μου συμβεί αυτό. Ήταν μεγάλη στιγμή της καριέρας μου και μάλιστα στα πρώτα μου βήματα.